Saradnja partizana i ustaša i revizija novije nacionalne povesnice

Kako vreme sve više i više prolazi nakon preminuća „najvećeg sina naših naroda i narodnosti“ i kako sve više i više blede filmske trake o „herojskoj patriotskoj borbi“ Titovih partizana u kojima inače Bata Živojinović rešava sudbinu Drugog svetskog rata tamaneći čitave armije „domaćih kvislinga“ (ali prvenstveno onih sa kokardom na šajkači ili šubari), esesovaca i ostalih okupatora i to sa samo jednim okvirom municije u šmajseru istina o pravom karakteru te borbe na područjima tzv. Neovisne države Hrvatske polako ali sigurno dokumentovano ugledava svetlo dana domaće znanstvene povesti. Tako npr. isplivavava na površinu arhivska građa koja potvrđuje (do sada samo „četničku propagandu iz inozemstva“) o otvorenoj i sistematsko-strateškoj saradnji hrvatskih ustaša i Brozovih partizana, tj. o hrvatsko-hrvatskoj „crno-crvenoj“ anti-srpskoj saradnji. U ovom konkretnom slučaju koji bismo ukratko elaborirali radi se o dokumentovanoj saradnji ustaša i partizana na prostoru Gacke doline.

Gacka dolina kao i čitava Gacka oblast je dobila naziv po reci Gackoj, a prostirala se od Medaka preko Gospića i Gorskog Kotara, pa sve do Srpskih Moravica na severu nedaleko od granice sa Slovenijom, tj. Kranjskom. Na ovom prostoru su se nalazile italijanske, ustaške, partizansko-komunističke i četničke („Dinarska četnička divizija“ pod komandom bivšeg popa, a ratnog vojvode Momčila Đujića) vojne formacije. Partizani sa sovjetskim vojnim oznakama su tokom čitavog ratnog perioda pokušavali vojnim udarima gerilskog tipa da preotmu ovu zonu od četnika Dinarske divizije, ali im to nije polazilo za rukom i zbog toga što se lokalno srpsko (većinsko) stanovništvo uglavnom opredeljavalo za četnike, a ne za partizane, a jedan od krucijalnih razloga za ovakvo prestrojavanje je bila i vidljiva saradnja partizana sa koljačima Srba – hrvatskim ustašama, kao i činjenica da su partizanski odredi komunističkog tzv. „Glavnog štaba Hrvatske“ svojim ponašanjem na terenu učestvovali u genocidnoj politici ustaškog Zagreba prema lokalnim Srbima. Upravo na ovim prostorima je i došlo za vreme Drugog svetskog rata do otvorene i nedvosmislene saradnje ustaša i partizana, a jedan od klasičnih primera je slučaj sa saradnjom na terenu između dva rođena brata Hrvata – Ive Rukavine, komandanta „Glavnog štaba Hrvatske“ i Juce Rukavine, komandanta najzloglasnije ustaške bojne formacije – „Crne legije“ (izvor: Mane Pešut, knjiga Revolucija u Lici, str. 181-217. Mane Pešut je bio komandant bataljona „Dinarske četničke divizije“. Nakon rata je emigrirao u Nemačku gde je napisao spomenutu knjigu koja je istorijski izvor prvog reda, s obzirom na to da ju je pisao očevidac. Pešut je u Nemačkoj uređivao časopis Beli orlovi).

O kakvoj konkretnoj vojnoj saradnji na terenu se u ovom slučaju radilo govori spomenuti izvor iz prve ruke kazujući da su komunističke formacije povučene na „narodni zbor“ u selo Kunić i to u trenutku kada 1.500 ustaško-koljačkih crnokošuljaša prodire preko Korduna i Like. Dakle, u trenutku kada jedan rođeni brat Hrvat prodire sa svojim koljačima da zatre sve što je Srpsko koliko se to može u datom momentu, u tom istom trenutku drugi brat Hrvat umesto da brani narod od pokolja svoje vojne formacije povlači sa pravca prodora formacija drugog brata na konferentisanje! Dakle, oni koji bi trebalo da brane narod od pokolja umesto da to i rade idu na seoska politička posela!

Evo šta konkretno piše o ovom događaju Mane Pešut:

„I dok su, partizanski heroji, igrali kolo i veselili se, dotle su ustaše nesmetano vršile svoj krvavi pir. Koliki je bio plen, lov na Srbe, videlo se najbolje po vrsti ubijanja. Plen je bio toliki, da ustaše nisu imale vremena po njihovom urođenom principu, žrtve najpre sadistički mučiti a potom ubijati, već su samo presecali vratove. Najveći zločin počinjen je u Tržiću i Primišlju, a potom u Veljunu i Perjasici. Mnoge žrtve, koje nisu odmah umrle, prevezene su volovskom upregom na četničku teritoriju u Plaški, gde im je ukazana prva pomoć. Za celo vreme pokolja nije ispaljena ni jedna partizanska puška na ustaše“.

Ovo svedočenje umnogome podseća na slučaj „Kragujevačkog oktobra“ iz 1941. godine kada su partizanske jedinice bukvalno šenlučile u obližnjem selu Divostinu za vreme streljanja civilnog stanovništva od strane Nemaca uz komunističko obrazloženje seljacima iz Divostina da onaj ko nije sa njima jeste protiv njih!

Međutim, ovde nije i kraj priče o dva brata Hrvata iz obitelji Rukavina (koliko još ima ovakvih priča o nacionalno-bratskoj saradnji ustaša i partizana pokazaće vreme). Naime, postoji i svedočenje kapetana Ilije Popovića, koji je bio oficir američke obaveštajne službe poznate kao OSS a koji je bio poslat kao obaveštajna veza u partizanske jedinice za vreme Konferencije u Teheranu novembra 1943. godine (da se podsetimo da su Saveznici u okviru antifašističke koalicije na ovoj konferenciji koja je trajala od 28. novembra do 1. decembra priznali pokret Josipa Broza Tita kao saveznički i antifašistički pod pritiskom Staljina). Ovaj američki oficir je svojim rođenim očima video ustaškog zapovednika Jucu Rukavinu u statusu gosta na gozbi u jednom štabu partizanskih bojovnika i to baš u vreme zasedanja u Teheranu na kojem se između ostalog rešavala i sudbina posleratne Jugoslavije. Tom prilikom je politički komesar dotičnog partizanskog odreda pozvao i kapetana Iliju Popovića na večeru i sa tog gozbenog događaja ostalo je sledeće svedočenje ovog američkog obaveštajnog oficira:

„Došao sam u jednu kuću i za stolom video kako sede dvojica ustaša (poručnici) i major Rukavina (isto ustaša). Taj major Rukavina imao je na sebi nemačko odelo i gvozdeni krst. Ja sam onda komesaru rekao: ‘Nisam došao u Jugoslaviju da sedim i jedem sa krvopijama koje su ubijale srpski narod. Ja sam došao da se protiv njih borim’. Četiri puta sam ulazio u Jugoslaviju i nikada nisam video da su se partizani borili protiv Nemaca. Iz Jugoslavije sam izneo mnogo ranjenika u Italiju i svaki mi je kazao da njegove rane nisu od neprijatelja nego: ‘Moje su rane od mojega brata’“ (ovo svedočenje američkog kapetana Ilije Popovića je štampano u časopisu Pogledi, Kragujevac, br. 74, 11. januar 1991).

Na direktnu saradnju partizana i ustaša na prostoru NDH ukazuje i izrađena mapa ustaških zločina nad srpskim stanovništvom od strane Bogdana L. Bolte koji u svojoj knjizi Gračačka četnička brigada 1941-1945: prilog istoriji narodnog ravnogorskog pokreta, Sidnej, Australija, 1987, 507 stranica, na stranicama 205. i 206. doslovce piše sledeće:

„Mi znamo, da tamo gde su bile četničke jedinice u južnoj Lici, ili ma gde, ustaše nisu mogli ubiti ni jednog Srbina putem masovnog pokolja. A tamo, gde su bili partizani, i to sa svojim jakim snagama, kao što su ih imali u srednjoj Lici i Krbavi, u srezu udbinskom i koreničkom, ustaše su u tamošnjim srpskim selima nesmetano vršili pokolje tokom rata, kao što su i 1941. g. Dokazano je da je partijska partizanska komanda Hrvatske u leto i jesen 1942. g. namerno sklanjala partizanske jedinice iz srpskih sela u tome delu Like, da otvori put ustašama, da u njima izvrše pokolj“.

Na isti zaključak o partizansko-ustaškoj saradnji na prostorima čitave NDH nas navodi i još jedna mapa pod naslovom „Pokolji Srba u Jugoslaviji (april 1941–avgust 1942)“ a koja je štampana u knjizi: Knežević L. Radoje i Živan, Sloboda ili smrt, privatno izdanje pisaca, Sijetl, SAD, 1981, stranica 44.

Nova nemačka dokumenta iz nemačkih arhiva o saradnji partizana i ustaša u borbi protiv Dangićevih četnika (major Jezdimir Dangić je bio komandant četničkih jedinica „Jugoslovenske vojske u Otadžbini“ u Istočnoj Bosni i Hercegovini do aprila 1942, gde je prvenstveno štitio srpski narod od ustaških pokolja, kada je zarobljen od strane Nemaca i poslat u logor Strij u Poljskoj) objavljena su 2005. u beogradskom stručnom časopisu „Vojnoistorijskom glasniku“ i to u prikazu knjige nemačkog istoričara Klausa Šmidera Partizanski rat u Jugoslaviji 1941-1944. U prikazu se na jednom mestu, pored ostalog, doslovce kaže da je na slom četničkih jedinica Jezdimira Dangića „uticala taktička saradnja između ustaša i partizana početkom aprila 1942, koja je trajala oko dve nedelje. U tom periodu su ustaše dva puta isporučile municiju partizanima“ (citat preuzet iz knjige: Ravnogorska omladina u ratu 1941 – 1945. Sećanja i kazivanja, grupa autora, knjiga druga, Beograd 2008, Vojna štamparija Beograd, stranica 332).

Na kraju, evo i jednog dokumenta iz domaćih arhiva koji nedvosmisleno ukazuje na direktnu fuziju partizana i ustaša. Radi se, naime, o naređenju Vrhovnog štaba tzv. „Narodnooslobodilačke vojske i Partizanskih jedinica“ kao strogo poverljiva depeša zavedena pod brojem 785 od dana 25. jula 1943. Deo naređenja koji je za nas u ovom trenutku relevantan glasi:

„Da što pre uhvatite vezu sa ustašima drugom Drekalom, koji je upućen iz glavnog štaba Ustaškog u Zagrebu. On obilazi ona mesta u kojima se nalaze ustaške jedinice i propagira odnosno naređuje fuziju ustaša i partizana...a u vezi dobivenih instrukcija iz Zagreba. Do sada je obišao sve ustaške jedinice koje se nalaze u Primorju, a kao najzadnje obišao je Imotski. Posle sastanka u Imotskom otišao je javno u Zapadni deo Imotskog sreza po selima: Studenici, Aržano, Lovreno i Čista, da bi sa njima utvrdio detalje. Sa njim sarađuje Boglić ustaški stožernik iz Omiša, kao i većina fratara Franjevaca, koji za njegov račun vode najžešću propagandu u tom pravcu. Ovi podaci primljeni su od druga pukovnika A. Jovanovića, kao potpuno tačni dostavljaju vam se radi orijentacije. U vezi ovoga stupite odmah u vezu sa drugom Drekalom i ukoliko to nijeste učinili u vezi ranije izdatih instrukcija otpočećete na toj bazi organizaciju „U-2“ teritorije“ (citat preuzet iz već spomenute knjige: Ravnogorska omladina u ratu 1941 – 1945..., stranica 336).

Umesto zaključka, predlažemo relevantnim državnim i naučnim organima i institucijama Ostataka Srbije (ali po mogućstvu i Hrvatske i Bosne i Hercegovine) da preduzme sledeće konkretno-operativne radnje u cilju stvaranja objektivne slike ko je bio ko i ko se borio protiv koga i zašto na prostorima bivše Jugoslavije u Drugom svetskom ratu:

· Da se formira kompetentna moralno-znanstvena „Komisija za utvrđivanje pune istine o učešću jugoslovenskih naroda i narodnosti i vojno-političkih formacija u Drugom svetskom ratu“ a koja bi imala sledeće zadatke:

1. da proverava autentičnost i validnost već objavljenih dokumetata čija sadržina odudara od do sada zvaničnih titoističkih udžbenika i lektire o Drugom svetskom ratu u Jugoslaviji (uključujući i proveru autentičnosti i validnosti dokumenata navedenih u ovom tekstu kao i do sada objavljivanih zvaničnih „partizanskih“ dokumenata o „Narodnooslobodilačkoj borbi“ u po raznoraznim Zbornicima NOB-e),

2. da pronalazi nova i objavljuje do sada neobjavljena a postojeća autentična dokumenta iz domaćih i inostranih arhiva koja odudaraju od povesnice Drugog svetskog rata u Jugoslaviji zacrtane u okvirima moralno-političke linije Sabranih dela Josipa Broza Tita (and company),

3. da se nakon realizacije prve i druge tačke, ukoliko je to potrebno, pristupi re-pisanju, tj. reviziji, dosadašnje titoističke istoriografije.

· Da se, ukoliko Komisija dokaže da je to potrebno a na osnovu ispunjavanja zadataka iz navedenih gornjih tačaka, na omotnicama partizanskih filmova Veljka Bulajića (and company) koji se nalaze u slobodnoj prodaji, kao i na koricama dosadašnje školske i nacionalne lektire o Jugoslaviji u Drugom svetskom ratu iz vremena radničkog samoupravljanja, a na osnovu zakonskog akta koji bi se doneo, obavezno nalazi jasno uočljiva nalepnica sa natpisom „Naučna fantastika“ po ugledu na standarde Evropske unije po pitanju prodaje cigareta („Opasno po život“) i alkohola („Upotrebom ovog proizvoda rizikujete sopstveni i život svoje okoline“).

· Da u gorespomenutu državno-znanstvenu Komisiju ne uđe nijedan član iz sadašnje državne „Komisije“ za (ne)pronalaženje grobnog mesta posmrtnih ostataka Draže Mihailovića obzirom da su dokazali neefikasnost svoga rada (da li iz moralnih, stručnih, tehničko-materijalnih ili nekih drugih razloga nije nam poznato).

· Da se, ukoliko se gornje tačke pokažu kao relevantne, formira državna „Komisija za oduzimanje imovine i privilegija saradnika okupatora i njihovih kvislinga“ koja bi preispitala sve slučajeve uživalaca materijalnih, moralnih, finansijskih i imovinskih državnih beneficija nakon 1945. do danas bivših zvaničnih pripadnika tzv. NOVJ i njihovih direktnih potomaka. Na ovaj način prikupljena materijalno-finansijska sredstva bi se mogla uplatiti u državni „Fond za povraćaj srpskog etnografskog prostora“, a koji je između ostalog izgubljen i na osnovu partizanske saradnje sa ustašama (ako se ona dokumentovano i dokaže).