Vučićevo konvertitstvo i servilnost u sprovođenju politike Zapada prema Srbima, Srbiji i Republici Srpskoj

Ne znam šta još treba da učini Aleksandar Vučić da bi ovdje u Republici Srpskoj, a naročito u Srbiji shvatili i na tamošnjim izborima sankcionisali njegovo servilno sprovođenje opasne politike Zapada prema Srbima, Srbiji i Republici Srpskoj.

Aleksandar Vučić je, recimo, 1999. godine, dok je bio u Srpskoj radikalnoj stranci, govorio između ostalog i ovo: "Mi principe ne izdajemo nikada, ni po koju cenu", odnosno da "Kao što se širio antifašistički front u Drugom svetskom ratu, tako će se front otpora Amerikancima i njihovoj nacističko-imperijalističkoj ideji širiti". A 2001. godine je kazivao: "Patili smo pod američkim bombama, sada više patimo zbog njihove navodne političke i ekonomske pomoći i podrške", kao i "Uzdamo se u našu ideju, u našu ideologiju, u istinu. Kad tad, to mora da pobedi".

Sve to je Vučić pogazio i konvertovao se u ono čemu svjedočimo posljednju deceniju. Iz obilja primjera njegovog konvertitstva i prozapadne servilnosti, navešću samo nekoliko njih. U aprilu 2013. godine Vučić je bio prvi potpredsjednik Vlade Srbije i predsjednik SNS-a, a u stvarnosti alfa i omega cjelokupnog državnog sistema bez čije volje ništa nije smjelo biti učinjeno. E ta Vlada je u aprilu 2013. sa tzv. Kosovom zaključila Briselski sporazum u kojem je (tačka 14) doslovno ugovoreno da "nijedna strana neće blokirati ili podsticati druge da blokiraju napredak druge strane na njenom putu ka EU".

Kako može Vučić u ime Srbije, ako istinski drži do sebe i do Srbije kao države, priznati bilo kom njenom dijelu pravo da se pridružuje međunarodnom sporazumu, pa i mini-šengenskoj zoni, koji je Srbija prethodno zaključila sa drugim državama?

I time je Vučić, kao nesumnjivi capo di tutti capi, a sa njim i uboga Srbija, preuzeo pravnu obavezu da ne blokira tzv. Kosovo na putu njegovog članstva u EU, čiji članovi mogu biti samo države. U periodu 2014 – 2015. godina, kada je Vučić i formalno postao predsjednik Vlade Srbije, Srbija je potpisala tri međunarodna sporazuma sa NATO alijansom koja je okupator Kosova i Metohije, onom istom organizacijom predvođenom SAD-om za koje je 1999. godine Vučić tvrdio da će se širiti front otpora Amerikancima i njihovoj nacističko-imperijalističkoj ideji. Među tim sporazumima je i onaj skraćeno nazvan IPAP (Individual Partnership Action Plan), kojim su ugovorene zajedničke aktivnosti i saradnja između Srbije i NATO. 

U septembru 2020. godine Vučić je, u svojstvu predsjednika Republike Srbije, u Vašingtonu potpisao Sporazum o normalizaciji ekonomskih odnosa Srbije i tzv. Kosova. Između ostalog, tim sporazumom je ugovoreno da će se obje strane (Srbija i tzv. Kosovo) "pridružiti mini-šengenskoj zoni, koju su Srbija, Albanija i Sjeverna Makedonija (kao države) prethodno najavile u oktobru 2019. godine". Kako može Vučić u ime Srbije, ako istinski drži do sebe i do Srbije kao države, priznati bilo kom njenom dijelu pravo da se pridružuje međunarodnom sporazumu, pa i mini-šengenskoj zoni, koji je Srbija prethodno zaključila sa drugim državama? Naravno da ne može, a da time ne povrijedi teritorijalni integritet i suverenitet Srbije, te i time prizna da je dio njene teritorije postao država.

Što reče jedan moj prijatelj, "Puštanje Republike Srpske nizvodu je ključna tačka u Vučićevoj strategiji opstanka". Vučić ni ove godine, kao ni prethodnih, ne dođe 9. januara na proslavu Dana Republike, što samo po sebi govori mnogo

Sada već prošle, 2021. godine, nakon što su i Rusija i Kina zvanično odbile da priznaju Kristijana Šmita za visokog predstavnika u BiH, jer nije imenovan od Savjeta bezbjednosti UN kako propisuje Aneks 10 Dejtonskog mirovnog ugovora, Aleksandar Vučić je u Beogradu primio Šmita u zvaničnu posjetu, a služba predsjednika Srbije je nakon toga na svom zvaničnom internet portalu objavila da je Vučić razgovarao sa "visokim predstavnikom u BiH". Bio je to ne samo Vučićev šamar Rusiji i Kini, već i njegov nož u leđa Republici Srpskoj i njenoj borbi protiv pokušaja nametanja Šmita kao navodnog visokog predstavnika.

Kada se uzme u obzir ovih nekoliko primjera, iz obilja drugih, time se može objasniti Vučićev stvaran odnos prema sudbini Republike Srpske. Što reče jedan moj prijatelj, "Puštanje Republike Srpske nizvodu je ključna tačka u Vučićevoj strategiji opstanka". Vučić ni ove godine, kao ni prethodnih, ne dođe 9. januara na proslavu Dana Republike, što samo po sebi govori mnogo. Ali još više govori činjenica da je 14. januara 2022. godine, dakle samo par dana poslije Dana Republike, kod sebe na razgovor pozvao Milorada Dodika i "zamolio" ga, čitajte naredio i zaprijetio mu, da "sve političke snage u Republici Srpskoj učestvuju u radu zajedničkih institucija u BiH i na najbolji način štite interese srpskog naroda i Republike Srpske".

I ovo najnovije postupanje Vučića je servilno ispunjavanje zahtjeva Zapada, na štetu Srba i Republike Srpske. U to ne treba ni najmanje sumnjati ne samo zbog prethodno iznijetih razloga, već i zbog onoga što u najkraćem iznosim u nastavku.

Ustav BiH u članu 4. propisuje da sve zakone iz nadležnosti BiH usvajaju oba doma Parlamenta BiH, to jest i Predstavnički dom i Dom naroda. A Dom naroda, prema istom članu Ustava BiH, može raditi pod uslovom da su prisutna najmanje tri srpska delegata. To nije samo puka odredba o kvorumu za rad jednog parlamentarnog doma, već ona znači i ustavno pravo srpskih predstavnika da ne učestvuju u radu parlamenta ako se ne samo njima, već i Srbima i Republici Srpskoj želi nametati nešto što je neprihvatljivo i suprotno vladavini prava.

A neprihvatljivo je i gazi vladavinu prava kada pojedinac zvani Valentin Incko protivpravno, bez ikakvih ovlašćenja, svoju volju nameće kao zakon, pa još krivični, otvarajući njime pravi lov na Srbe, na svakoga od nas koji bi se usudio da u knjigama i drugim izvorima, čak i naučnom argumentacijom i dokazima ukaže na neistine sadržane u presudama nekih sudova za koje to ne odgovara Incku i retrogradnim snagama u njegovoj pozadini. Ili, nasilje je nad pravom kada Ustavni sud BiH, kao nijedan drugi sud na svijetu, sudi ne o pravnoj normi, već o jednom istorijskom događaju koji se zbio 9. januara 1992. godine, kada je stvorena Republika Srpska. Takvo ponašanje jednog ustavnog suda nema pandana u uporednoj ustavnosudskoj praksi. Takođe je nasilje kada Ustavni sud BiH doslovno otima Republici Srpskoj njenu imovinu, njeno šumsko, poljoprivredno i drugo zemljište.

Nikada bošnjački predstavnici neće pristati da se ukine nepravo visokog predstavnika i Ustavnog suda BiH, koje je za njih nasilno skovano. I zato je po nas pogubna najnovija, prozapadno servilna navodna molba Vučića svim političkim snagama u Republici Srpskoj da učestvuju u radu zajedničkih institucija u BiH

I sve to taj sud čini klasičnom zloupotrebom svojih ovlašćenja, jer u nedostatku norme u Ustavu BiH kojom bi bilo propisano da BiH ima svoju imovinu, Ustavni sud BiH protivustavno stvara svoju normu da BiH navodno ima svoju imovinu, pa onda sudi po toj svojoj protivpravnoj normi, a ne prema normama Ustava BiH. I tu podvalu Ustavnog suda BiH razotkrio je niko drugi do Zlatko Knežević, jedan od sudija tog suda, koji je još prije 10 godina u svom izdvojenom neslažućem mišljenju, u predmetu broj U 1/11 u kojem je odlučivano upravo o pitanju imovine Republike Srpske, napisao da Ustavni sud BiH kroz svoje odluke samovoljno daje sebi pravo da donosi nove odredbe Ustava BiH. U konačnom, sve to Ustavni sud BiH čini na štetu Republike Srpske, njenih ustavnih nadležnosti i njene imovine.

Protiv takvog nasilja visokog predstavnika u BiH i Ustavnog suda BiH ne može se više boriti u institucijama BiH. Svaki pokušaj u tom pravcu predstavlja obmanjivanje naroda i unaprijed je osuđen na propast, kada se radi ne samo o interesima Srba i Republike Srpske, već i interesima vladavine prava. Jer, nikada bošnjački predstavnici neće pristati da se ukine nepravo visokog predstavnika i Ustavnog suda BiH, koje je za njih nasilno skovano. I zato je po nas pogubna najnovija, prozapadno servilna navodna molba Vučića svim političkim snagama u Republici Srpskoj da učestvuju u radu zajedničkih institucija u BiH. Ta "molba" će nas, sasvim izvjesno, još dublje ukopati i biće od pomoći samo onim snagama koje su, odmah po završetku rata u BiH, šinjele, puške i topove zamijenile papirom, olovkama, visokim predstavnikom i ustavnosudijskim togama, radeći uporno, sistematično i protivpravno sve na mentalnoj i materijalnoj desupstancijalizaciji Srba i Republike Srpske. U tome im, nažalost, svesrdnu pomoć kontinuirano pruža i Aleksandar Vučić, ovaj put svojom najnovijom "molbom" od 14. januara 2022. godine.

(www.frontal.rs)