Igre brojeva i vehabije

(Pres za RS, 7. 2. 2012)

U većem entitetu koji, kako osnovano tvrde Hrvati, postaje sve više isključivo muslimanski, u formiranju je još jedna vehabijska komuna na lokaciji selo Gornja Dubnica kod Kalesije. Kako saznajemo iz opširnog teksta objavljenog u posljednjem broju Slobodne Bosne od prošle godine, parama Visokog saudijskog komiteta, koje su u BiH u koferima donijeli arapski islamski radikali Abu Dujana i Abu Enes, domaći vehabijski aktivisti Nusret Imamović, Safet Barčić i Izet Hadžić kupili su desetine praznih kuća i napuštenih dunuma zemlje. Uz autentične fotografije glavnih inostranih i domaćih aktera, navode se i njihove veze, od Iraka, Jemena, Somalije, Emirata i Saudijske Arabije, preko Švedske Njemačke i Austrije do Makedonije, Kosova i Sandžaka. Otkriva se vehabijska međunarodna i lokalna kadrovska struktura, linije odlučivanja i šacovanje novih lokacija za osnivanje šerijatskih zajednica i mesdžida kod Pazarića, pored Vareša, na obroncima Grmeča itd.

Ali, u čitavoj ovoj gotovo profesionalnoj obavještajnoj studiji na četiri novinske stranice samo na jednom mjestu diskretno se pominje da su vehabije na dva kilometra od Kalesije zapravo otkupile “napuštena imanja vlasnika srpske nacionalnosti”. A baš nigdje da su vlasnici koji su “napustili imanja” ustvari etnički počišćene srpske izbjeglice i da su vehabije za svega 30 hiljada evra kupile jedno čitavo srpsko selo. Ništa o tome zašto su ti Srbi napustili Gornju Dubnicu. Ništa o tome zašto se ni poslije 16 godina nisu vratili. Ništa o povratku na svoja ognjišta. Ništa o obnavljanju porušenih i oštećenih objekata. Ništa o etničkom čišćenju… Ništa o svemu onome o čemu su iz Sarajeva trubili tokom svih minulih poratnih godina. Naravno, na tome su insistirali isključivo onda kada se radilo o Muslimanima/Bošnjacima, kao da su Srbi u Federaciji svi ostali na predratnom broju.

Otkako je, međutim, Helsinški odbor za BiH nedavno objavio da u Federaciji više ne stanuje preko pola miliona predratnih Srba i da u Sarajevu danas živi svega pet odsto nebošnjaka, te kako na vrata kuca popis stanovništva koji će otkriti kakva je danas realna teritorijalno-etnička struktura u svakom od entiteta, upadljivo naglo su prestali da mašu povratkom bošnjačkih izbjeglica u RS. Jer vlastite izbjeglice su postale dobar alibi za legalizaciju interbrigadista iz islamskog svijeta koji su poslije rata naselili predratna srpska ognjišta na teritoriji Federacije.

Radi se o nikad dovršenom prečešljavanju spornih državljanstava demobilisanih “abuhamzi” koji su kao bošnjački zetovi ostali u muslimanskim kantonima Federacije i od svojih šurjaka napravili kadrovsku infrastrukturu domaćeg vehabizma. A onda su najradikalniji i najpreduzimljiviji pitomci, uz instrukcije i nadzor Visokog saudijskog komiteta u Beču, počeli da osnivaju strogo izolovane šerijatske mini države po zabačenim planinskim selima u odgovarajućim kantonima Federacije. Taj svijet autističnih i militantnih vjerskih fanatika koji se za 200 KM regrutuje među neukom muslimanskom sirotinjom, koliko god je stran bosanskom islamu i šteti i evropskim ambicijama Bošnjaka, ipak se neće naći na ozbiljnijem udaru...

“U međuvremenu, prvi pokušaj formiranja vehabijske komune izvela su muslimanska braća iz Sirije, Egipta, Kuvajta i Alžira u selu Bočinja pored Maglaja. Uživao je pokroviteljstvo tadašnje SDA vlasti, ali je propao pod pritiskom međunarodne zajednice” – podsjeća Slobodna Bosna u već pomenutom članku. Autor teksta je, začudo, ostao čitaocima dužan odgovor na pitanje koje se logično nameće. Da li činjenica da su dva naredna pokušaja, na obroncima Majevice (Maoča) i kraj Kalesije (Dubnica), uspjela, govori da je “međunarodna zajednica” promijenila svoj stav prema vehabijama i njihovim komunama i zašto? Očigledno da jeste, a evo i zašto. Okolnost da vehabijski pokret diljem islamskog svijeta finansira Amerikancima vazalni saudijski dvor i da se koordinacija odvija preko Beča, upućuje na to da su zapadne službe vjerovatno procijenile da je to najbolji način da se vehabizam, pošto se već začeo među bosanskim muslimanima, drži pod kontrolom i upotrebi kada zatreba. To, istovremeno, objašnjava zašto je, iako svojevremeno strogo ukorena iz Vašingtona, aktuelna SDA vlast ostala dosljedna u podršci vehabijama, i to čak u koaliciji sa proameričkim socijaldemokratama Zlatka Lagumdžije. Kako bi se inače Bakir Izetbegović i Mustafa Cerić usudili da minimizuju makar i samo operetske ispade vehabijskih terorista početnika, poput onog jade što je iz puške pucao na orijašku zgradu američke ambasade.

Da ni autor, odnosno urednik nisu naivni u toj igri, prepoznaje se po tome što članak, očigledno nastao dizajniranjem dostavljenog materijala (“prema izvorima Slobodne Bosne”), nema ni zaključka ni poruke. Nema nikakve osude vehabizma, predloga da se nešto preduzme, apela da nadležni zaustave širenje mreže. Naprotiv, sve je u stilu: “Vidim tee! Vidim tee! Ne boj see!, Neću ti ništaa!” Ako prvi čovjek SDA vlasti kaže da su to “matori rokeri”, ako prvi čovjek IVZ kaže da je “u njih ušao šejtan”, ako prvi predstavnik međunarodne zajednice ne reaguje, onda to znači da postoji konsenzus svih relevantnih centara moću u Sarajevu da umnožavanje bizarnih šerijatskih komuna treba tretirati kao jačanje nevladinog sektora i razvijanje civilnog društva.

Za RS su vehabije argument više da se treba držati što dalje od Sarajeva. Za Hrvate još jedan razlog da se razgraniče unutar Federacije. A za Bošnjake bi trebalo da predstavljaju veliku brigu. Ekspanzivne i agresivne vehabije već su postale faktor razdora unutar Islamske vjerske zajednice BiH, a političkog života će tek postati. Pitanje je samo vremena kada će Zlatko, umjesto na partijske sastanke, ići petkom u podne na džumu u grandiozni Islamski centar “Kralj Fahd” u Novom Sarajevu. Pred biračkom kutijom se dvoumiti da li da glasa za vodećeg sarajevskog vehabiju Muderisa ili novopazarskog militanta Zukorlića. A unuke bar u osnovnu školu slati u sekularnu Banjaluku.

Ali, kako onomad u Tanjugu reče Čeda Jovanović, za sve to su ipak krivi Srbi, Srpska i Dodik, a ne Saudijci koji finansiraju vehabije, ni Bošnjaci koji ih srdačno prihvataju, ni Zapad, koji ih ne samo toleriše nego, kako takođe piše u istom članku, planira da ih iz zemalja EU preseli u Bosnu. Priznajem, ima kod Čede neke logike, jer da su Srbi ušli u unitarnu BiH, vjerovatno bi bili jedini koji bi se suprotstavili širenju vehabizma.

Isto se desilo i sa brojem žrtava u minulom ratu. Počelo je sa 200 hiljada ubijenih muslimanskih civila još u prvoj godini rata, da bi Tokačin centar nakon rata utvrdio da ukupan broj žrtava na sve tri strane tokom tri i po godine nije prešao 100 hiljada. Ispostavilo da je broj muslimansko/bošnjačkih žrtava četiri puta manji od startnog. Ali i među 60 hiljada koliko se sada računa, nemali broj je pao tokom `93. godine od metka dotadašnjih hrvatskih saveznika. U istu brojku su uključene i hiljade žrtava sukoba u Cazinskoj krajini između Alijinih i Fikretovih jedinica kada su na obje strane fronta ginuli muslimani. I pored toga, po inerciji iz `92, kada su se globalni mediji i svjetska diplomatija bili okomili na Srbe, Bošnjaci su donedavno svakog svog u ratu palog vojnika i civila pripisivali “srpskim zločincima”.

Kada se brojke svedu na realnu mjeru surova matematika pokazuje da je u odnosu na broj stanovnika tri naroda i ratno stradanje bilo relativno podjednako raspoređeno po nacionalnom ključu. A vojna logika ukazuje da poražena strana u svakom pa i građanskom ratu neminovno podnosi i najveća ljudska stradanja i materijalna razaranja. U promjenjenom međunarodnom kontekstu u kome zapad više nema ni mogućnosti ni potrebe da sakriva istine, ni Bošnjaci.