Ljekari bez granica

(Pres za RS, 28.12. 2010)

Tokom rata na Kosmetu OVK je živim i mrtvim Srbima vadila unutrašnje organe, stoji u izvještaju komisije Savjeta Evrope. One srećnije su najprije ubijali, pa im već mrtvima iz utrobe vadili bubrege i za skupe pare ih prodavali na svjetskoj pijaci organa za presađivanje. One manje srećne su prvo zarobljavali i dobro hranili i pojili, pa onda medicinski stručno operisali na klinikama u sjevernoj Albaniji i tek na kraju ubijali. U ovom drugom slučaju bubrezi su bili svježiji i njihova se cijena kretala oko stotinu hiljada dolara po komadu. U izvještaju Dika Martija nagađa se da je od novca zarađenog na prodaji organa srpskih žrtava vjerovatno kupovano oružje za OVK. Najveći prodavac savremenog naoružanja, zna se, jesu SAD, a ne treba odbaciti mogućnost ni da su tim novcem plaćani lobisti u američkim mediji ma i Kongresu. Kako navodi ovaj švajcarski advokat i senator, čitav ovaj frankenštajnovski sistem koordinirao je vrhovni štab OVK, što praktično znači i njen komandant i današnji premijer Kosova, lično. I dodaje da su Hašim Tači i njegova družina od marginalne grupe, koja je dugo bila međunarodno kvalifikovana kao teroristička, uz podršku Medlin Olbrajt i Ričarda Holbruka, preko noći promovisani u vodeću vojno-političku snagu, nasuprot umjerenom Ibrahimu Rugovi i njegovoj stranci. Vašington je odmah demantovao da ima bilo kakve veze sa ovom šiptarskom rabotom, ali neugodni Švajcarac nedvosmisleno tvrdi da su o svemu još u toku morbidnih događaja bili podrobno obavješteni svi relevantni faktori međunarodne zajednice, ali su naprosto ignorisali te informacije. Iza zavjese izviruju likovi ne samo Holbruka i Olbrajtove nego i „Ahtisarija, Kušnera, Blera i Klintonovih pa i Karle del Ponte, koja je o užasima „žute kuće“ progovorila tek u literarnim sjećanjima na Hag, odnosno onda kada je odradila sve optužnice za Srbe i kada za Šiptare više nije bila nadležna.

U izvještaju Dika Martija nagađa se da je od novca zarađenog na prodaji organa srpskih žrtava vjerovatno kupovano oružje za OVK. Najveći prodavac savremenog naoružanja, zna se, jesu SAD, a ne treba odbaciti mogućnost ni da su tim novcem plaćani lobisti u američkim mediji ma i Kongresu

Ništa neobično s obzirom na iskustva iz BiH. Već u prvoj godini rata, Srbi su, prema tadašnjem pisanju zapadnih medija, bili pobili 300.0000 Muslimana, što se na kraju utopilo u ukupno 100.000 žrtva iz reda sva tri naroda. Fotografije srpskog konc-logora Keraterm, obišle su svojevremeno čitav svijet, kasnije se ispostavilo da su namještene. Istovremeno, za zločine nad Kazanima, u Velikom parku, na Skenderiji, u Tuzlanskoj koloni, u Kravicama i po privat nim zatvorima, dželati nikada nisu identifikovani ni osuđeni pa se sve valjda tretiraju kao kolektivni samoubistva. Juka, Caco, dvojica Ćela i njihove bande blagovremeno su ućutkani u „međusobnim obračunima“ da ne bi, kao oficiri i vojnici Armije BiH. bili povezani sa svojim političkim naredbodavcima u „udruženi zločinački poduhvat“. Muslimanski komandanti u srednjoj Bosni, kojima su bili pretpočinjeni islamski interbrigadisti, fotografisani sa odrublje nim hrišćanskim glavama, takođe nisu nikad dovedeni u vezu sa vrhom vladajuće stranke. Jednostavno, za neke istine nekada nije politički pogodno vrijeme, pa ih zamjenjuju laži. Za neke to vrijeme ipak dođe nedugo kasnije da bi potisnule ili bar relativizovale laži. A za neke se čeka toliko dugo dok ne postanu istorijski toliko zakašnjele da i laži u međuvremenu postanu irelevantne. U minulim ratovima na ruševinama Jugoslavije, globalni centar moći je muslimanima na Balkanu odredio je ulogu nevine žrtve, a pravoslavnima masovnog ubice. Unutrašnjopolitički uzroci tih sukoba, kao i inostrani interesi i podsticaji da do njih dođe prećutani su kao da nisu ni postojali. To ne znači da kada velikim i moćnim ustreba neće biti otkrivena i cijela istina, ili bar njen veći dio. Neki novi scenarij globalnog političkog menadžmenta na Zapadnom Balkanu možda će zahtijevati da se neke činjenice zvanično „otkriju“ i krivica ravnomjernije rasporedi kako bi se suzbili neki nerealni zahtjevi.

Mediji su već puni objašnjenja u liku švajcarskog junaka bez mane i straha, koji je do devete godine bio potpuno slijep, a onda je voljom i upornošću postao vrhunski pravnik i diplomata. Moguće i da je tako, ali čitava senzacija mogla je da bude tempirana i kao nagrada Tadiću za evroatlantsku koope rativnost i u funkciji popravljanja raspoloženja javnog mnjenja u Srbiji prema Zapadu